| به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، به نقل از روابط عمومی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، در این نمایشگاه نخست کوئن، رایزن فرهنگی کره در آلمان با ابراز خرسندی برای برپایی این برنامه که متأثر از ایده رایزنی فرهنگی ايران در آلمان و مشارکت انستیتو حافظ برای صلح و گفت‌وگو برگزار شده، به روابط تاریخی دو ملت ایران و کره اشاره كرد و گفت: بر اساس متون کره‌ای از بیش از یکهزار سال پیش مناسبات گسترده‌ای را مردم شبه جزیره کره با ایرانیان داشته‌اند.
سپس دانگكوك لی، مدیر موزه هنر خوشنویسی سئول، سخنانش را با خير مقدم و قدردانی از حضور جونگ ون‌كيم، هنرمند خوشنویس کره‌ای و همکار ایرانی‌اش احمد محمدپور و نیز حمید عجمی و نفیسه خانه‌زر، که آثارشان در کنار مجموعه اصلی به نمایش درآمده است، آغاز كرد و گفت: تاریخ در مبارزه بین خودی و غیرخودی، تعریف می‌گردد و اغراق نیست اگر گفته شود که در دنیای امروزی در شرق و غرب آسیا، شرایط سیاسی ناشی از ناپایداری‌های برخی از دولت‌ها میان ساکنان این مناطق جدایی ایجاد كرده و هراس از جنگ و درگیری ناشی از اخبار هسته‌ای کره شمالی و یا بی‌ثباتی جهان عرب، دو کشور ایران و کره جنوبی را نگران ساخته است. مدیر موزه هنر خوشنویسی سئول تأکید كرد: در دنیای امروزی که روبات‌ها لطافت حیات و ظرفیت انسانی را تصرف کرده‌اند، هنوز خط و اندیشه است که می‌تواند ما را با هویت انسانی خویش آشتی دهد. نباید فراموش کرد؛ زبان‌هایی که ظهور کرده‌اند تا انسان بتواند با یکدیگر ارتباط برقرار کند، بی‌اندازه است. زبان‌هایی مانند زبان گفتاری و زبان تصویر وجود دارند؛ با این همه، بالاترین سطح زبان، زبان نوشتاری است. زبان نوشتاری به خودی خود یک پایه و اساس از هنرهای تجسمی است. گاه به عنوان یک شعر، به عنوان یک روح در یک گفت‌وگو اساسی میان بشریت نقش بازی می‌کند. وي در پايان بيان كرد: الفبای فارسی با ۳۲ حرف و هانگول کره با ۲۸ کاراکتر که در قیاس میان این دو باید گفت؛ هر دو زبان در خوشنویسی از آهنگ و رقصی خیره‌کننده الهام گرفته و در مسیر زمان، هر بار بیش از گذشته تعالی پیدا می‌کنند. آنها سبک ایجاد می‌کنند و در هم می‌آمیزند تا تصویری تازه را از تخیل و تفکر خطاط در ارتباط با اشعار و مثل‌ها ایجاد کنند. وی افزود: ما در برابر کلمات هنرمند کره‌ای که عبارت «خرسندانه، برای یک سیاح با سینه‌ای فراخ در شهری که دیوار جدایی میان شرق و غربش برداشته شده است، تجربه‌ای روی می‌دهد که آرزویش است: وحدت کره»، برآن شدیم تا با استناد به داستانی مهم در ادبیات فارسی که مولانا بهتر از سایر شعرا آن را توصیف كرده بیتی را مبنا قرار دهیم که پیام بزرگی را از دل قرن‌ها اندیشه به ما می‌دهد. رايزن فرهنگی كشورمان در پايان تأكيد كرد: در حقیقت آنگاه است که دیگر انسانی تأسی كرده بدین آموزه‌ها در جامه شمالی، جنوبی، شرقی، غربی، فارسی، کره‌ای و … نخواهد ماند و «انسانی» خواهد شد. |
 |
