لوازم ریز و کوچکی که گم می‌شوند، کجا می‌روند؟

مری نورتن، نویسنده بریتانیایی در ۲۰فصل به هم پیوسته راز گم‌شدن این لوازم را فاش می‌کند. او معتقد است موجودات کوچکی به نام «امانت‌بگیرها» در خانه‌ها زندگی می‌کنند که این لوازم ریز و کوچک را برمی‌دارند و براین اساس نیم قرن پیش در اتاق کارش «امانت‌بگیرها» را خلق کرد. هر روز یک چیزهایی از روی میز کار نویسنده غیب می‌شد. او آنقدر درباره امانت‌بگیرها با جزئیات برای کودکان نوشت که هنوز برخی باور دارند او واقعا در آن خانه قدیمی لندن این موجودات بندانگشتی را دیده و با آن‌ها زندگی کرده است.
 
در این کتاب، خانم «می» برای کیت تعریف می‌کند که چشور در ابتدا برادرش و سپس خودش به دنیای امانت‌بگیرها راه یافتند و در قالب داستانی جذاب، سه امانت‌بگیر با نام‌های «پاد»، «آرتی» و «هامیلی» که با آدم‌ها دوست می‌شوند را به بچه‌ها معرفی می‌کند.
 
داستان اینگونه آغاز می‌شود: «اولین بار خانم می درباره‌شان با من حرف زد. نه، من که نه. چطور امکان دارد آن دختربچه تخس شلخته و خودسر که با چشم‌های طلبکارش به همه زل می‌زد و انگار دندان قروچه هم می‌کرد، من بوده باشم؟ لابد اسمش کیت بوده. بله همین بود. کیت. البته این اسم دیگر اهمیتی ندارد؛ او خیلی کم وارد داستان می‌شود. خانم می توی دو اتاق در خانه والدین کیت در لندن زندگی می‌کرد. به نظرم یک جوهایی فامیلشان بود. اتاق خوابش طبقه اول بود و اتاق نشیمن بخشی از خانه بود که به آن اتاق صبحانه می‌گفتند. اتاق های صبحانه هنگام صبح که نور آفتاب روی نان تست و مارمالاد می‌افتد حالت خوبی دارند، اما بعدازظهرها آن حالت کمی محو می‌شود. نور عجیب نقره‌ای رنگی در اتاق می‌افتد که انگار غروب مختص به آن اتاق است؛ یک جور خم در خودش دارد.»
 
کتاب «امانت بگیرها» با شمارگان هزار نسخه و قیمت ۱۲۰ هزار ریال از سوی انتشارات شهرقلم منتشر شده است.