| به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اردبیل، محمد فرهمند سرابی، مدرس دانشگاه و عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل، در کارگاه آموزشی «شعردرمانی» که به همت سازمان دانشجویان جهاد دانشگاهی استان و با مشارکت دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل در دانشکده فنی مهندسی دانشگاه آزاد برگزار شد، گفت: شعردرمانی که امروزه ابزاری برای بیان و بینش محسوب می‌شود، از تکنیک‌های هنردرمانی خلاق است که از قدیم و حتی پیش از تاریخ خط در شکل اوراد و اذکار و دعا برای شفا و درمان استفاده می‌شد.
وی افزود: در شعر، انسان به خود باز می‌گردد و با گذر از جهان اجتماعی دارای واقعیت عقلانی، به جهانی اجتماعی برخوردار از اشتراک هیجانی و عاطفی می‌رسد. فرهمند ادامه داد: شعردرمانی اشکال مختلف شعر را برای اهداف درمانی و رشد شخص به کار می‌گیرد؛ یعنی در این شکل منحصر به فرد درمان، خواننده با صدای درونی خود فرصتی متفاوت برای تعریف هویت خود به درمانگر دارد و این خود افشانی رابطه او با درمانگر را تقویت می‌کند. وی تصریح کرد: کلامی کردن هیجانات، تخلیه تنش و ناراحتی، بیان تمایلات در قالب نمادین و شیوه‌ای استعاری و قابل پذیرش، پرورش حس خلاقیت و قدرت، افزایش عزت نفس و خود اکتشافی و منعطف ساختن شیوه نگاه و تفکر، از جمله مواردی است که به عنوان وجوه درمانی در ادبیات شعری تبلور یافته، استفاده از آن را در عرصه درمان توجیه کرده و گاه حتی ضروری می‌سازد. عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل اذعان کرد: مفاهیم و عبارات در شعر -بر خلاف داستان- اغلب به صورتی انتخاب می‌شوند که خواننده بتواند با توجه به تفکرات یا نوع شخصیت خود پیام سراینده را دریافت کند. فرهمند با توضیح اینکه نوعی دیگر از فرآیند شعر درمانی ریشه در تفکرات فروید دارد، تشریح کرد: او معتقد بود نظم یا نثر ریشه در ناخودآگاه نویسنده یا شاعر داشته و بنابراین می‌توان از آن برای پرده‌برداری از مشکلات افراد استفاده کرد. وی افزود: در شعر درمانی، فرد سعی می‌کند تمام احساسات و اندیشه‌های آزار دهنده خود را در قالب کلمات و به شکل شعر مطرح کند، به این ترتیب که فرد به طور ناخودآگاه تمام اوصاف و رفتارها و علل ناکامی‌های خود را که حالا مسبب بروز نشانه‌هایی از بیماری روانی‌اش شده است، در قالب واژگان و از طریق توصیف و خیال‌پردازی‌های آزادانه مطرح می‌کند. این مدرس دانشگاه با تأکید بر اینکه خوشی‌ها و لذت‌های حقیقی را باید در قلب خویش جست‌وجو کرد، شعر و ادب را بخش مهمی از فرهنگ هر جامعه‌ای دانست که همیشه طرفداران خاص خود را دارد و هر شاعری بنا به سبک شعری خود دارای طرفدارانی است. فرهمند گفت: شعر و ادب جزئی از فرهنگ شفاهی هر جامعه‌ای است و مطابق با تحولات جامعه، اشعار زیبایی سروده می‌شود که باید سینه به سینه به نسل‌های بعد آموخت و منتقل کرد. |
 |
