دعای کمیل بن زیاد
دعای کمیل از دعاهای رایج شیعیان است. مشهور است که دعای کمیل آن دعایی است که جبرائیل به خضر آموخت پس علی آن را به کمیل بن زیاد که از خواص وی بود آموخت.
این دعا، حاوی مضامین بلند عرفانی است و شامل مجموعه‌هایی از سری جملات هم آهنگ است که خواننده دعا در آنها از خداوند طلب بخشایش گناهانش را می‌نماید. دعای کمیل در شب‌های نیمه شعبان و در هر شب جمعه خوانده می‌شود. به باور شیعیان برای آسودگی از شرّ دشمنان و گشایش روزی و آمرزش گناهان سودمند است.
این دعا با درخواست از خدا شروع می‌شود. مضمون دعا بدین شرح است:
و قداتیتك یا الهي بعد تقصیري و اسرافي علی نفسي، معتذراً نادماً منکسراً مستقیلاً مستغفراً منیباً مقرّاً مذعناً معترفاً یعنی اینکه خدایا بعد از این همه تقصیر و کوتاهی و اسراف نزدت آمده‌ام با حالت پیشیمانی و عذرخواهی و دل شکسته پس (فاقبل عذري) که عذرم را ببخشای زیرا (انت اکرم من ان تضع من ربیته): تو بزرگوارتر از آن هستی که پرورده‌ات را ضایع گردانی. (وانت تعلم ضعفي عن قلیل من بلاء الدنیا و عقوباتها): تو می‌دانی در برابر بلاهای کم دنیا و مجازات آنها تاب و توان ندارم، (یا غایة آمال العارفین). ای نهایت آرزوی عارفان (یا حبیب قلوب الصادقین)، ای محبوب راستگویان (قوّ علی خدمتك جوارحي): اعضا و جوارحم را برای خدمتگزاریت نیرومند کن، (واجعل لساني لذکرك لهجا): زبانم را به ذکر یاد خود گویا کن. یا سریع الرضا که آخر دعا با سلام بر محمد و آل محمد به خاتمه می‌رسد.