| علی اشرف صادقی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، اظهار کرد: زنده‌یاد یدالله ثمره در دانشگاه ادبیات یک‌سال جلوتر از من بود و یادم هست که هر دو با هم شاگرد اول شدیم. بعد از آن وی برای تحصیل در مقطع دکتری به انگلستان رفت و من به فرانسه رفتم. وی بعد از فارغ‌التحصیلی به ایران بازگشت و ابتدا در وزارت علوم استخدام شد و اگر اشتباه نکنم در سال ۱۳۵۲ به دانشگاه تهران آمد. وی ادامه داد: رشته اصلی او آواشناسی بود که پایان‌نامه دکتری خود را نیز در همین راستا نوشت و بعدها آن را در قالب دو جلد کتاب (یک جلد فارسی، یک جلد انگلیسی) منتشر کرد. این عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی در توضیح فعالیت‌های زنده‌یاد ثمره گفت: یدالله ثمره سال‌های سال در دانشگاه تهران تدریس کرد و تا همین ۱۰-۱۵ سال پیش و قبل از بازنشستگی هم در دانشگاه تدریس می‌کرد. وی افزود: او دو کتاب آموزش زبان فارسی برای خارجی‌ها نیز نوشت که «آزفا» نام دارد. این کتاب‌ها تا سال‌ها به علاقه‌مندان زبان فارسی درس داده می‌شد و کتاب خوبی برای آموزش زبان بود. علی‌اشرف صادقی در پایان گفت: وی سال‌ها عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و نخستین رئیس انجمن زبان‌شناسی ایران بود. زنده‌یاد ثمره بعد از بازنشستگی از دانشگاه تهران مشکل ستون فقرات پیدا کرد و در این دو، سه سال اخیر مشکلات حرکتی باعث شده بود تا با ویلچیر حرکت کند. یکی از امتیازات مهم یک استاد دانشگاه این است که دانشجوها دوستش داشته باشند و این امتیازی است که زنده‌یاد ثمره داشت و همه او را دوست داشتند و از بودن در کلاس او لذت می‌بردند و رابطه بسیار خوبی با وی داشتند. همان‌طور که گفتم آشنایی من با ثمره به ۵۰ سال پیش یعنی سال ۱۳۳۸ تا ۱۳۴۲ برمی‌گردد. او یک سال از ما جلوتر بود و با هم‌دوره‌ای‌های خودش می‌گشت و ما فقط سلام و علیک با هم داشتیم. بعدها به دلیل اینکه در کارگروه دانشگاه تهران و فرهنگستان با هم همکار بودیم و با هم در ارتباط بودیم. در دوره‌ای که من در فرانسه و او در انگلستان بود، من در دوره تعطیلات برای تقویت زبان انگلیسی سه ماهی به انگلستان رفتم و چند باری او را دیدم. |
 |
